(...) świat dokoła był chyba bardziej pijany niż on sam, bo ciągle skakał oberka.
Artysta to świadomość, która stara się zaistnieć.
Pozwalałam rozkwitać wściekłości, żeby zajęła miejsce bólu.
Bo fakt, że to nie sztuka mieć dzieci, ale trzeba jeszcze mieć czas, żeby je wychować.
Kiedy się pojawiał, chciał, żeby czas zwolnił, a gdy odchodził, czuła, że nie może się doczekać następnego razu.
W obliczu ogromu zła na świecie, byłoby bluźnierstwem posądzać Boga o istnienie.
Niestety, ludzie wierzą
w Boga, a nie słuchają jego słów.
Nawet najczarniejsza noc kiedyś
się kończy, trzeba tylko doczekać świtu.
Moja jedyna ambicja jest nie być niczym. mam wrażenie, że to najrozsądniejsze.
Każdy z nas jest kruchy niczym szkło, nawet
w najbardziej sprzyjających okolicznościach.
