Fizycznie wciąż była w domu, ale duchem już zdążyła ich opuścić.
Sztuka życia polega na tym, aby doświadczać radości z małych rzeczy. Zauważać detaily i nauczyć się cieszyć tym, co mamy, zamiast ciągle dążyć do posiadania więcej.
Są rzeczy, których się nie wie. I tylko się wierzy.
I w cichej przystani jakiej są dla niej jego ramiona odpływa w spokojny sen...
Chciałam być samotną wyspą, ale przeczytałam, że to niemożliwe.
Kłamać, czyż nie znaczy wyrzekać się własnej godności.
Gdzie byśmy nie byli, zawsze do przodu, a tam diabeł wciąż się śmieje.
Każda dusza, na ile to możliwe, powinna być szczęśliwa w samotności, zanim pochłonie ją miłość, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy druga strona odejdzie. To był największy paradoks - dusze potrzebowały siebie nawzajem, ale jednocześnie ważne było, by siebie nie potrzebowały.
Nie czujemy się kochani, dopóki choć jedna osoba na ziemi nie pozna nas dogłębnie. Takimi, jakimi jesteśmy naprawdę a nie takimi jakimi chcielibyśmy być.
Dla was to awantura. Dla mnie to gra, stawką w której jest przetrwanie.
