Najniebezpieczniejszą ze wszystkich słabości jest ufność.

 Tylko przypadek może wyglądać jak wysłannik losu. To, co jest nieuchronne, czego się spodziewamy, co powtarza się codziennie, jest nieme. Tylko przypadek do nas przemawia. Staramy się czytać w nim, jak Cyganki odczytują przyszłość z fusów na dnie filiżanki.

 Pójdę z nim, choćby się
na księżyc zechciał wdrapywać.

 Rzeczywistość to nie jest to, co widzimy, ale to, jak to rozumiemy, jak o tym myślimy, jak to interpretujemy. To nie jest rzecz samoistna; to coś, co stale jest kreowane w naszych umysłach.

 Trzeba żyć. Angażować się we wszystko i starać się nie myśleć o siniakach.

 - Nic mi nie jest. Wróciłem do gry.
- Co jest tą grą? - Życie. więcej.

 Zawsze potrzeba dwojga ludzi.
Do tego, żeby układało się w związku.
Do tego, żeby go rozbić, i do tego, żeby później naprawić to, co się zepsuło.

 Jego wargi, język i dłonie są tak doskonałe, że nigdy nie będę w stanie się na niego gniewać.

 Łatwo wciągnąć się w grę „co by było, gdyby”, ale jest to krótka i śliska droga do rozpaczy.

 Nie ma większej radości dla głupiego, jak znaleźć głupszego od siebie.

 Ludzie mają jednak coś,
czego im szczerze zazdroszczę.
Mają dość rozumu, by umierać.