W rzeczywistości nic więcej nie istnieje, tylko to, co czujesz.
W rzeczywistości nic więcej nie istnieje, tylko to, co czujesz.
Ludzie żyjący samotnie zżywają się z samotnością.
Koniec końców od miłości do nienawiści jest tylko jeden krok.
Stworzymy dom gdzieś w sobie i będziemy go wszędzie ze sobą nosić.
Ludzie dzielą się na odważnych i na tych, którzy się przystosowują.
Nie ma nic bardziej złudnego niż zdjęcie: zdaje nam się, że na zawsze utrwalamy jakiś szczęśliwy moment, podczas gdy stwarzamy tylko powód
do tęsknoty. Naciskamy migawkę i
hop, po sekundzie ta chwila znika.
Życie w samotności to według mnie najgorsze, co może spotkać człowieka. Mimo tych wszystkich kryzysów, cichych dni, nieustannego dostosowywania się, lęku przed rozłąką, życia pełnego zmartwień i udręki, nie wiem,
czy życie byłoby dla mnie coś warte.
Będę o tobie pamiętać. I ty o mnie nie zapomnij. Nie pozwól, by życie szło obok. I nie opłakuj wspomnień.
Każdy z nas ma prawo do tajemnic.
Góry mają swoją moc, swoją świętą tajemnicę. Czyż nie wydają się być stroną, z której Bóg spogląda na świat? A jeśli tak, czyż nie jest to piękna myśl, że nasze spojrzenia łączą się z Jego spojrzeniem, gdy patrzymy na nie z uwielbieniem?
Boję się zmian, a jednocześnie mam wielką ochotę przeżyć coś nowego.