W rzeczywistości nic więcej nie istnieje, tylko to, co czujesz.

 Ludzie żyjący samotnie zżywają się z samotnością.

 Koniec końców od miłości do nienawiści jest tylko jeden krok.

 Stworzymy dom gdzieś w sobie i będziemy go wszędzie ze sobą nosić.

 Ludzie dzielą się na odważnych i na tych, którzy się przystosowują.

 Nie ma nic bardziej złudnego niż zdjęcie: zdaje nam się, że na zawsze utrwalamy jakiś szczęśliwy moment, podczas gdy stwarzamy tylko powód
do tęsknoty. Naciskamy migawkę i
hop, po sekundzie ta chwila znika.

 Życie w samotności to według mnie najgorsze, co może spotkać człowieka. Mimo tych wszystkich kryzysów, cichych dni, nieustannego dostosowywania się, lęku przed rozłąką, życia pełnego zmartwień i udręki, nie wiem,
czy życie byłoby dla mnie coś warte.

 Będę o tobie pamiętać. I ty o mnie nie zapomnij. Nie pozwól, by życie szło obok. I nie opłakuj wspomnień.

 Każdy z nas ma prawo do tajemnic.

 Góry mają swoją moc, swoją świętą tajemnicę. Czyż nie wydają się być stroną, z której Bóg spogląda na świat? A jeśli tak, czyż nie jest to piękna myśl, że nasze spojrzenia łączą się z Jego spojrzeniem, gdy patrzymy na nie z uwielbieniem?

 Boję się zmian, a jednocześnie mam wielką ochotę przeżyć coś nowego.