(...) samotnym ludziom ciężko się patrzy na piękne widoki.

 Prawda jest zazdrosną, porywczą
kochanką, która nigdy nie śpi, oto, czego mu nie mówię nigdy nie będzie dobrze.

 Stałam się samotną wyspą.
Spustoszoną wojną ziemią, na której nic
nie rośnie i gdzie horyzont jest nagi. Tak to ja.

 Los to coś, co wyciągasz jak słomkę. To szansa.

 I tak się
właśnie kończy świat,
nie hukiem, a skomleniem.

 Żeby przeżyć, decydujemy się na współpracę. Na wzajemną akceptację.

 Liczę na najlepsze, przygotowany na najgorsze.

 Ci, którzy potrafią - robią,
ci, którzy nie potrafią - uczą.

 Czasami dużo trudniej jest zostać, niż odejść.

 To, co słuszne, i to, co łatwe to dwie różne rzeczy.

 Wiem, że nie przystosuje się do rzeczywistości.
Do którejkolwiek spróbujesz mnie wepchnąć
szufladki, nóżki zawsze mi z niej będą wystawać.