(...) samotnym ludziom ciężko się patrzy na piękne widoki.

 Poranek jakby oklapł i postanowił trwać kilka lat.

 Nie suknia czyni człowieka - rzekł, przeciągając się
z lubością - lecz ludzka godność. Ale tylko człowiek dobrze ubrany czuje się prawdziwie godny.

 Była zachwycona. Miała władzę nad
jego duszą i ciałem, całą noc przewracał
się w łóżku, myśląc o niej. Ponieważ ona
przez całą noc robiła to samo, można
było prawie uznać, że spędzili ją razem.

 Żeby wiedzieć,
trzeba się dowiedzieć.

 To czego nie mamy, z łatwością
zastąpimy tym, co mamy. To wyłącznie
kwestia inicjatywy i myślenia pozytywnego.

 Boginię można tylko
uwielbiać, kobietę - kochać.

 Samotność nie uczy, jak byś samym, lecz jak być jedynym.

 Wielkie słowa nawet myszy jeszcze nie zabiły.

 To było obrzydliwsze niż najokropniejszy koszmar, a my byliśmy w samym jego środku.

 Można ukryć wspomnienia, ale nie da się zmienić historii.