Zrozumiałam, że to, co myślą ludzie wokół, nie ma większego ...

 - A czy ma pan w ogóle
jakieś ludzkie uczucia?
- Mam. - Na przykład?
- Głód. - I co jeszcze? - Nuda.

 Nie pokazuj kobiecie nic nowego, a nie nabierze na to ochoty i nie puści cię kantem.

 Bo krew na razie jeszcze mi się nie zmęczyła nigdy.

 - Pamiętasz ... - zaczynam.
- Ja wszystko pamiętam - przerywa mi. - I właśnie dlatego tak mi z tym ciężko.

 W samotności człowiek poznaje wszystko i przestaje się bać czegokolwiek.

 A może Bóg sobie mnie upatrzył na ateistę?

 W każdym mężczyźnie drzemie mały chłopiec.

 A ja byłam gotowa mu
wybaczyć. Gotowa zrobić wszystko,
byle przeczołgać się z powrotem
przez czas i przestrzeń i cały równoległy wymiar egzystencji,
żeby tylko znów być z nim.

 I cóż to za świat, który naprzód obdziera z ideałów, a potem skazuje obdartego?

 Nie wiedziałam, że tak trudno będzie stawić czoło prawdzie, którą znam od samego początku.