Nadzieja czyni nas niewolnikiem, rozpacz – wolnym człowiekiem.

 Nie wybieram jednej z
twoich dróg. Wybieram własną.

 Wczoraj kwitło moje serce. Dziś jaśmin.

 Spojrzeliśmy na siebie
szukając słów, które nie istniały.

 Przynieś kajdany, o pani. Jam więźniem twego serca.

 Wypowiadając na głos jej imię, nadal czuję ukłucie bólu, uszczypnięcie, które mówi, że wciąż noszę ją w swoim sercu.

 Jeśli prawda nie jest taka, jakiej sobie życzysz, zmień ją na inną.

 Nie chcę się z nią żegnać, skoro tak naprawdę wcale nie chcę, żeby odchodziła.

 Niewłaściwie dobrane słowa potrafią stworzyć wspaniałą przeszkodę dla umysłu.

 Czasem od rozpaczy do pogodzenia się
z losem trzeba pokonać bardzo długą drogę.