Pragnąłem wracać do miejsc, które się nie
zmieniają. Żeby wszystko czekało na mnie
jak zastygłe. Chciałem powracać do własnych
uczuć, tak jak powraca się do pierwszej miłości.
Nigdy się to nie udawało, ale zawsze próbowałem.
Wśród ludzi się duszę, ale gdy zostaję sam, samotność mnie dobija.
Upłynęło trochę czasu, zanim przestałem jej wszędzie wyglądać, zanim się przyzwyczaiłem, że popołudnia straciły swój kształt [...], zanim moje ciało przestało wreszcie tęsknić do jej ciała; czasami sam dostrzegałem, jak moje ramiona i nogi szukały jej we śnie [...].
Szczęściem należy się dzielić – tylko wtedy wraca do ciebie.
Uczciwość często przysparza wiele bólu i zmartwień.
Kiedy była smutna książki
podnosiły ją na duchu i rozpraszały nudę.
Życie to dla nas wieczne wczoraj.
Nie przestaje się kochać człowieka tylko dlatego, że coś w życiu spieprzył.
Kiedy człowiek jest przygnębiony, nie może się nawet zastanowić.
To jest paskudne, że człowiek jest dla drugiego człowieka tajemnicą, że nawet najbliższa osoba, nawet najmocniej związane stworzenia muszą zgadywać się wzajemnie, muszą próbować, błądzić, udawać, ściśle mówiąc nie mogą znać się do końca...
Rozkosz nie uznaje żadnych kajdan;
jest największa, gdy zrywa je wszystkie.
