Czasy i ludzie się zmieniają, i ludzkie ambicje też.

 Jak pogoń za wiatrem. I bez przerwy na drugim planie.

 Chciałabym być wzięta. Dosłownie. Wzięta dosłownie.

 Myślę, że czas na ewakuację. Powoli, spokojnie i, och, najlepiej wczoraj.

 Prędko może się zdarzyć, że nie dostrzeżemy drzew, widząc tylko las.

 Nienawidziłem poranków. Przypominały, że noc ma swój koniec i trzeba znowu radzić sobie z myślami.

 Wszystko dzieje się z jakiegoś powodu, ale to nie oznacza, że musi mieć sens.

 Istnieją miasta, do których tęsknie tak, jakby przeznaczone mi było tam spędzić całe życie.

 Na złe wiadomości zawsze jest za wcześnie.

 Czuję też motylki w brzuchu. Chyba, że to nagły atak grypy żołądkowej.

 Nie można przyzywać duchów i odwracać się na pięcie, kiedy już się zjawią.