[...] gdy nauczyłem się wspominać, nie nudziłem się już wcale.

 Ścieżka, którą można wejść na szczyt, jest tą samą, którą się z niego schodzi.

 Życie to jeden wielki, śmierdzący bajzel i na tym polega jego piękno.

 Kiedy się zakochasz, nic, co było wcześniej, nie jest już ważne, żadne wcześniejsze relacje cię nie interesują, nic nie może cię zatrzymać.

 Moje życie to ziemia wyschnięta od słońca i pragnienie morza.

 Żyj sam i daj żyć innym.

 Gdy popatrzyłem na krajobraz, zdałem sobie sprawę, że on jest piękny. Ale jest pusty dlatego, że jest pusty w głębi siebie.

 Zbyt mnie straszyli i teraz
niczym już przestraszyć nie są w stanie.

 Życie przypłynęło do nas puste. Musimy zadbać o to, żeby zagościło w nim szczęście.

 To może niesprawiedliwe, Amir,
ale coś, co zdarzy się w kilka dni czy choćby w jeden dzień, potrafi czasem zmienić czyjeś całe życie.

 Nie trzeba pytać dlaczego. Zło po prostu istnieje.