Codziennie trochę śmierci. To zajmuje czas.

 Największa zasługa człowieka polega na tym, jak daleko potrafi się podnieść po upadku.

 A smutek niby mądra książka w serc żyje, I mówi wiele rzeczy, i człowiek nie gnije.

 Idźmy i szydźmy z świata jasnym
czołem: fałsz serca i fałsz lic muszą iść społem.

 Kiedy jestem głupi tolerują mnie, kiedy mam rację, wpadają w gniew.

 Tęsknię za tą dziewczyną, którą byłam
przy niej, tęsknię za tymi wszystkimi ludźmi, którymi byliśmy. Już nigdy nimi nie będziemy. Ona zabrała ich wszystkich ze sobą.

 (...) tylko w naszych czasach tak się o miłości nie mówi.

 Upłynęło trochę czasu, zanim przestałem jej wszędzie wyglądać, zanim się przyzwyczaiłem, że popołudnia straciły swój kształt [...], zanim moje ciało przestało wreszcie tęsknić do jej ciała; czasami sam dostrzegałem, jak moje ramiona i nogi szukały jej we śnie [...].

 Artysta to świadomość, która stara się zaistnieć.

 Człowiek wie, że to miłość, kiedy chce przebywać z drugą osobą i czuje, że ta druga osoba chce tego samego.

 Czasami nie można zrobić nic więcej, tylko zapłakać.