Słowa są pułapką.

 My się nie zmieniamy. Doskonalimy tylko swoją istotę.

 Pani, jesteś naczyniem
mądrości. Trudno mi uwierzyć,
że cała zawartość gdzieś się wylała.

 A wszystko może się zmienić wraz z ostatnim słowem.

 My, ludzie, jesteśmy dziwnymi istotami. Domagamy się prawa by móc myśleć po swojemu.

 Czymże jest człowiek, jeżeli nie maleńką duszą utrzymującą zwłoki w pozycji stojącej?

 Tkwiąca w tym wszystkim ironia wydała mi się przytłaczająco smutna.

 Zdałem sobie sprawę,że naszą wartość mierzy się głównie tym,ile dobrego robimy dla innych.

 Czasami szczęście składa się z drobiazgów, rzeczy maleńkich, niemal nieistotnych.

 Zdrada nie ma racji bytu.
A dlaczego? Cóż, jeśli jest wszechobecna,
nikt nie śmie nazwać jej zdradą.

 Bo czymże tak naprawdę jesteśmy,
jeśli nie sumą tego, co się nam przydarzyło?