Najprościej byłoby chyba porozmawiać. Ale dla mnie właśnie najtrudniej.

 Nie dorastaj zbyt szybko, kochanie. Upływ czasu jest nieunikniony, ale jeśli zachowasz serce dziecka, nigdy się nie zestarzejesz.

 Tak niewiele istnieje zarówno łatwych tryumfów, jak i ostatecznych porażek.

 Zaakceptować to, co
nieuniknione, nie jest poddaniem.

 Nie czujemy się kochani, dopóki choć jedna osoba na ziemi nie pozna nas dogłębnie. Takimi, jakimi jesteśmy naprawdę a nie takimi jakimi chcielibyśmy być.

 Żegnaj, książę, pierwszy raz w życiu widziałam człowieka!

 Dziwna rzecz – być normalnym. Nie
wiesz, kiedy przestajesz być normalny. Dowiadujesz się, że jesteś normalny, kiedy wracasz z krainy szaleństwa. Normalność jest jak dziwny, dziki ptak, który śpiewa ci w duszy nie dlatego,
że musi, ale dlatego że chce.

 Utraciłeś, czego nigdy nie miałeś, ale nagle tak bardzo ci brak.

 Jak mam o tobie zapomnieć?
Jesteś częścią mnie. Żeby cię
zapomnieć, musiałabym
zapomnieć o sobie.

 Im szczęśliwsi mogą być ludzie,
tym bardziej nieszczęśliwi się stają.