Jeśli tylko można kogoś uratować, wszystko inne nie ma znaczenia.

 Słusznie albo nie, wszyscy potrzebujemy jednego – nadziei.

 Nie ma w człowieku nic tak. Z wyjątkiem tego, co zasadził w nim sam jeden. Praktyka moja jest zwierciadłem, w którym ludzkość śledzi siebie: przełomową siłą w naszej istocie nie jest ani zło, ani dobro, lecz człowiek sam.

 I myślał, że mimo tego wszystkiego co zrobił i czego nie zrobił, mimo swojej niewdzięczności, swojego niezrozumienia, niewiedzy, błędów, jego życie było pełne piękna.

 Człowiek potrafi chyba wymyślić wspomnienia, jeżeli tylko bardzo tego chce.

 Zdałem sobie sprawę, że naszą wartość mierzy się głównie tym, ile dobrego robimy dla innych.

 Miało być dobrze, jest jak zwykle.

 Miłość i przyjaźń. To one czynią
z nas ludzi, którymi jesteśmy.
A jeśli pozwolimy, potrafią nas
również zmienić.

 Chciałam być samotną wyspą, ale przeczytałam, że to niemożliwe.

 Czy kiedy mam go na
wyciągnięcie ręki, mogę tęsknić za nim
jeszcze bardziej, niż kiedy go nie było?

 Kocha się nie za cokolwiek, ale pomimo wszystko kocha się za nic.