Smutek odurza jeszcze mocniej niż nadzieja.

 Wszyscy są winni.

 Wybaczamy, gdy kochać przestaje się dać, ale nie przestaje się chcieć. Wybaczamy, bo nie chcemy się dłużej zadręczać złością, bo chcemy wrócić do swego pierwotnego stanu niewinności. Wybaczenie ma wymiar duchowy. Wybaczyć to podjąć trud zrozumienia innej istoty i przystać na kompromis z rzeczywistością. Wybaczyć to przekonać się, że na świecie nie ma nic doskonałego.

 Iść za marzeniem i znowu iść za marzeniem, i tak zawsze aż do końca.

 Samotność we dwoje bywa trudniejsza, niż przebudzenie w pustym łóżku.

 Zrozumiałem, że gdy się raz
odejdzie, nie ma już prawdziwego powrotu.

 Potrzeba czasu i wysiłku, by coś stworzyć, ale w jednej chwili wszystko może się rozpaść jak zamek z piasku.

 Trzeba strasznie dużo przeżyć, żeby dało się powiedzieć: "to nic".

 Bieda jest różnorodna, a bogactwo podobne do siebie, bo markowe.

 Powinniśmy wybaczyć naszym wrogom, ale nie wcześniej niż zawisną na szubienicy.

 Nie zastanawiaj się nad problemem, myśl o rozwiązaniu.