Istnieje depozyt wiary, któremu staramy się być wierni.

 Spada deszcz, wstaje rosa. Pomiędzy jest mgła. Pomiędzy jest wszystko, co jest.

 Czuję się jak więzień. I co
z tego, że nie ma krat? Kraty
są we mnie, w mojej głowie

 Nie ma na tym świecie nic, co byłoby bezpiecznie ukryte w sercu.

 Litwo! Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie. Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.

 Problem polega na tym, że mówiąc prawdę, zatracamy się w niej.

 Miłość jest jak gorączka dopada nas i mija bez najmniejszego udziału naszej woli.

 Wybaczamy, gdy kochać przestaje się dać, ale nie przestaje się chcieć. Wybaczamy, bo nie chcemy się dłużej zadręczać złością, bo chcemy wrócić do swego pierwotnego stanu niewinności. Wybaczenie ma wymiar duchowy. Wybaczyć to podjąć trud zrozumienia innej istoty i przystać na kompromis z rzeczywistością. Wybaczyć to przekonać się, że na świecie nie ma nic doskonałego.

 Taka święta, że nawet urodą nie grzeszy.

 Paryż to miasto, gdzie najłatwiej spędzić czas nic nie robiąc.

 Miny i gesty każdego człowieka odzwierciedlają to co przeczytał i co przeżył.