Dla mnie wygląda jak anioł, nawet jeśli jest aniołem upadłym.

 Kiedy człowiek spogląda w otchłań, otchłań nie powinna do niego machać.

 Wierzyć w coś to jedno, ale
usłyszeć, że tak jest, to zupełnie co innego.

 Bo o marzenia, choć z początku wydają się nieosiągalne, trzeba walczyć.

 Przedmioty są jak lustra, w których obserwujemy proces naszego przemijania.

 Nic nie trwa wiecznie, no może poza powszechną głupotą.

 Nigdy nie przyszło mi do głowy, że nieobecność może zajmować tyle miejsca, znacznie więcej niż obecność.

 Nie możemy przewidzieć, co przyniesie jutro, ale możemy położyć na wadze to, co dzisiaj mamy w ręku. To jest niczym błyszczący kamień kroczny, który, kiedy jest używany, może przemienić zwykłe chwile w jeden ciągły, magiczny moment.

 Nie lubię początków i końców.
Wolałabym wiecznie dryfować gdzieś pośrodku. Najgorsze w tym konkretnym końcu i początku jest to, że po raz pierwszy w życiu nie mam pojęcia dokąd zmierzam.

 I znów poszedł biedaczysko, po szerokim szukać świecie tego, co jest bardzo blisko.

 Wyglądało na to, że można robić plany, ale nie można zaplanować wszystkiego.