[…] oszałamiało go uczucie własnego znaczenia i własnej ważności.

 Czas jest najbardziej niemiłosierną bestią.

 Chciałabyś, żeby miłość
dowiodła ci, że istnieje. Nie tędy
droga. To ty masz dowieść, że istnieje.

 Do pewnych granic zła ideologia i amoralność mogą być dobrą literaturą.

 Książki są po to, by nam przypominać, jacy z nas durnie.

 Ja tam wyszłabym za siebie bez wahania.

 Płaczesz jak dziecko, ponieważ nie potrafisz postąpić jak dorosła kobieta.

 Tradycje są świetne, pod warunkiem że są nasze, nie obce.

 Morał z tej historii jest taki, że nie pamiętamy co się stało. To, co pamiętamy, staje się tym, co się wydarzyło.

 Nie pokazuj kobiecie nic nowego, a nie nabierze na to ochoty i nie puści cię kantem.

 Bóg niewinnym błogosławi.