[…] oszałamiało go uczucie własnego znaczenia i własnej ważności.

 Pięknym jest czyniący piękno.

 Tak wiele mnie nauczyła. I nadal uczy mnie tak wiele. Nauczyła mnie kwestionować. I nigdy nie żałować.

 Starzy ludzie ponoszą
winę, jeśli zapomną jak to
jest, kiedy jest się młodym.

 Kiedy już o czymś wiesz,
nie sposób pozbyć się tej wiedzy.

 Nie przestaje się kochać człowieka tylko dlatego, że coś w życiu spieprzył.

 Aby matka pogrążyła się w żałobie nie zawsze konieczna jest śmierć dziecka.

 Chcę zostać oczyszczona. Chcę spalić złe wspomnienia i wszystko, co we mnie złe.

 Kiedy umrę, przestań czekać i poczuj się wolna. Uwolnij się ode mnie – schowaj mnie głęboko w sercu i zacznij żyć. Kochaj świat
i siebie, płyń przez życie, jakby nie stawiało Ci żadnego oporu, jakby świat był Twoim naturalnym żywiołem. Przy mnie żyłaś
jak w zawieszeniu.

 Teraz wiem, że jeśli ktoś czeka, aż będzie gotów - to będzie czekał przez całe życie.

 - A czy ma pan w ogóle
jakieś ludzkie uczucia?
- Mam. - Na przykład?
- Głód. - I co jeszcze? - Nuda.