(...) odwaga to pokonywanie strachu. Każdy czegoś się boi.

 Nawet listy miłosne króla pisali inni.

 Pisarz powinien obserwować, obserwować i obserwować, a ocenę odłożyć na jak najpóźniej.

 Człowiek jest tylko kępą trzciny, najdelikatniejszą w przyrodzie, ale to kępa trzciny myśląca. Nie trzeba wszechświata wziąć w garść, aby zgłuszyć jego pychę. Wystarczy zimno albo gorączka. Aby zniszczyć tę kępę trzciny, wystarczy kropla wódki.

 Tylko w świecie wolności, sprawiedliwości i prawdy warto żyć.

 Złość uwalnia od strachu.

 Najważniejsze, by umieć się rozstać z klasą...
To, że mamy prawo kochać i być kochanymi,
nie usprawiedliwia w żadnej mierze naszej
nielojalności wobec tych, których kochać przestaliśmy.

 Nie potrafię stawić czoła moim własnym wnioskom.

 Nie można przecież wciąż
być uprzejmym i towarzyskim.
Po prostu nie można nadążyć.

 Ten, kto nie mówi o swoich zmarłych, nie zazna spokoju.

 Po prostu zakochaliśmy się w sobie. Na to nie można nic poradzić, prawda? Nie możesz zdecydować, w kim się zakochasz, kiedy i gdzie. To się po prostu dzieje.