Pociąga nas zwykle to, czego brak nam samym.

 Za dużo tutaj dymu, żeby nie było ognia.

 Życie jest jak ruchomy piasek, który nieustannie się przesypuje. Można coś zbudować, ale nie można go zatrzymać.

 Miłość to nie tylko uczucie-to sztuka-i jak każda sztuka nie kończy się na inspiracji, lecz wymaga pracy.

 Użalanie się nad sobą było luksusem, na który nie miała czasu.

 Powiadają mędrcy, że nie można niczego dobrego zbudować, zanim się czegoś nie zburzy...

 Wszystko w tym życiu
można przebaczyć. Poza prawdą.

 Wojownikowi światła nie wystarcza, że akceptuje to, czym jest. Zanurza się w własnej duszy, odkrywa, że ma odwagę, jakiej nie podejrzewał, zdolność do walki i cierpienia, których by nigdy nie oczekiwał. W końcu zrozumiał, że jest o wiele lepszy i silniejszy, niż przypuszczał.

 Zaakceptować to, co
nieuniknione, nie jest poddaniem.

 Musimy żyć. Żyć tak, by później
nikogo nie musieć prosić o wybaczenie.

 I wtedy to Prosiaczek dowiedział się, jakim był Głupim Prosiaczkiem.