Wszyscy są skompilowani, wszyscy są nieprzewidywalni.

 Bez bólu i cierpienia nie ma mowy o pełni życia. A złe chwile uczą nas doceniać te dobre.

 Najgorsze jest czekanie.

 Myślenie jest takie nudne, kiedy myślisz tylko o sobie i swej utraconej miłości.

 Morał z tej historii jest taki, że nie pamiętamy co się stało. To, co pamiętamy, staje się tym, co się wydarzyło.

 Nasze wspomnienia są jedynym świadectwem życia i czynów tych, którzy odeszli.

 Ludzie, zaślepieni ambicją, zbyt często nie dostrzegają dobrych stron złych rzeczy.

 Jedyne potwory jakie znam, to ludzie.

 Znów jestem istotą absolutnie szczęśliwą i spokojną jak śmierć.

 Walka jest potwierdzeniem istnienia.

 Miłość to nic innego, jak
pragnienie wspólnego przeżywania każdego dnia i wzbogacania się dzięki poznawaniu różnic nas dzielących.