[...] zaufanie, którym obdarzają cię inni, jest zaszczytem.

 Zawsze ulega się urokowi tajemnicy. Pomimo niedorzeczności sytuacji.

 Nie masz pojęcia, jak często budzę się rano i po prostu patrzę na Ciebie leżącego obok mnie. Będę to robiła do końca życia.

 Najgorszy ból to ten, który sami sobie zadajemy.

 Czasem to co człowiek zje, stanowi jedyną wartość całego dnia.

 Życie jest tak piękne, że śmierć się
w nim zakochała zazdrosną, zaborczą
miłością, która zgarnia wszystko, co się da.

 Kiedy zrozumiesz, że po śmierci
niczego się nie boisz, przestaniesz się martwić.

 To,że wyrastamy z różnych drzew,nie oznacza,że nie jesteśmy stworzeni równi.

 Prawdziwy Rzymianin rzuca się w wir walki i
wypruwa wrogom flaki włócznią i mieczem,
jak przystało na cywilizowanego człowieka!

 Ty nie potrzebujesz wcale mnie. Potrzebujesz kogoś, kto będzie Cię nieustannie głaskał słowami, kto otuli Cię puchową kołdrą i przykryje szklanym kloszem. A ja nie umiem nie ranić, ja wydrapuję oczy słowami, rozrywam duszę milczeniem i kocham, kocham tak mocno, że wszelkie szklane klosze przy mnie pękają.

 Od podłogi do sufitu książki wypełniały półki. Myślałem, że książki są martwe, że są jedynie skórą rzeczywistości, nieskończonym sumptuariuzem, porządkowym indeksem wszechświata, ale one tez były żywe, cicho oddychały, gdy światło gasło.