Życie w samotności to według mnie najgorsze, co może spotkać człowieka. Mimo tych wszystkich kryzysów, cichych dni, nieustannego dostosowywania się, lęku przed rozłąką, życia pełnego zmartwień i udręki, nie wiem,
czy życie byłoby dla mnie coś warte.
Prawdziwa miłość bywa tylko wtedy,
gdy masz kogoś, z kim możesz
przegadać całą noc, aż do białego rana.
Czasem, gdy dobrze się kogoś zna, jedno spojrzenie, uniesienie brwi czy zaciśnięcie warg mówi więcej niż całe godziny gadania.
Bieganie to najlepsze odreagowanie stresu. To uczucie, jak dostajesz kopa energii i ruszasz, żeby pokonać samego siebie. To jest najpiękniejsze. Bez względu na to, jak szybko biegniesz.
Kwitniesz także dlatego, że ktoś to może widzieć. Ktoś może to docenić.
Lepiej się nie odzywać. Zamknąć buzię, stulić pysk, ani mru-mru. Całe to gadanie w telewizji o sztuce porozumiewania się i wyrażaniu uczuć to bujda. Nikogo tak naprawdę nie obchodzi, co masz do powiedzenia.
Żeby śmierć można było na raty odespać!
W miłości chodzi o to, aby kochać, a nie być kochanym. Gdy kocham, jestem wolny, bo wolę kochać niż być kochanym.
Ze słowami jest jednak taki kłopot, że gdy się je już raz wypowie, nie sposób ich żadną siłą cofnąć.
Ludzie mają skłonność do idealizowania przeszłości.
Chyba wszyscy przed czymś uciekamy.
Tylko że wciąż próbuję zrozumieć, co to jest.
