Ludzie przyjmują punkt widzenia innych, jedynie dopasowując go do własnego.

 W pewnych sytuacjach liczy się szczerość. Nie ma rozstań z godnością, niemal zawsze ktoś jest skrzywdzony, zraniony i kopnięty w dupę, czego skutki ciągną się za nim czasami do końca życia.

 Ludzie sami są jak tunele: jak kręte, ciemne przestrzenie i głębokie jaskinie. Nie da się poznać wszystkich zakamarków ich duszy.
Nie można ich sobie nawet wyobrazić.

 Czas, to jedyny zasób, którego nie można odzyskać, nie można go kupić, nie można go zarobić. Czas jest jedynie darem, który można albo mądrze wykorzystać, albo marnować.

 Kiedy wpatrujesz się w piekło, ono swe przekrwione ślepia wbija w ciebie.

 Zawsze znajdzie się ktoś, kto bardziej jest więźniem niż ja.

 Bo oto jest taki czas, w którym człowiek dowiaduje się wszystkiego o sobie. Głęboko w duszy dostaje wiedzę, taką jaką nie da mu żaden człowiek, żadna książka.

 Wiadomo, że w bezsensownych sytuacjach ustępuje zawsze mądrzejszy.

 Popularne na dworze króla Vizimira powiedzonko głosiło, że jeśli Dijkstra twierdzi, że jest południe, a dookoła panują nieprzebite ciemności, należy zacząć niepokoić się o losy słońca.

 Zanim piękno zniknie z tego świata,
będzie jeszcze przez chwilę istnieć jako pomyłka.

 Wie pan, dziczeje człowiek, siedzący cały czas w zamknięciu.