Wśród ludzi się duszę, ale gdy zostaję sam, samotność mnie ...

 Takie jest prawo życia, że wszystko musi umierać. Lecimy, lecimy w przestworza i nagle jest koniec, pada słowo: finis, i wszystko znika. Na zawsze.

 Kiedy jest najciemniej,
wtedy błyska znowu nadzieja.

 A tęsknota za tym, czego nie można
mieć, prowadzi do nieszczęścia i szaleństwa.

 Bo tak naprawdę każdy z nas pragnie tylko jednego: wiedzieć, że jest dla kogoś ważny. Że bez niego czyjeś życie byłoby uboższe,

 Na każdą boleść istnieją
dwa lekarstwa - czas i milczenie.

 I czemu to takie nic jest właśnie czymś dla mnie?

 Miłość to piękny kwiat, ale trzeba mieć odwagę, by zerwać go nad samą przepaścią.

 Co dzisiaj zrobiłaś? Dla siebie, dla świata?
- Chciałam wiele.
- Ale co zrobiłaś?
- Chyba nic.
Może dałaś coś drugiemu człowiekowi? Szansę, nadzieję, uśmiech? Cokolwiek?
- Pragnęłam przytulić się do pewnego mężczyzny. Popatrzeć w oczy. Siedząc na tarasie, rozmawialibyśmy do białego rana.
- Nie przyszedł? Czy może Tobie brakło odwagi? Czasu?
Co poszło nie tak?
- Nie przyszedł.
- Drań!
- Ależ skądże. Nie wiedział że czekam. Że żyję dla niego.

 Nasza epoka zdycha z moralnego sceptycyzmu i duchowej nicości!

 Zawiść. To cecha ludzi ograniczonych
i jednocześnie chorobliwie ambitnych.