Każda dobra rzecz
może zmienić się w coś złego.
Lubię, kiedy mocno pada. Brzmi to jak biały szum, który jest podobny do ciszy, lecz nie jest pusty.
Dlatego nie lubię luster, które pokazują moją prawdziwą twarz. Kiedy jestem sama, często spadam w pustkę. Muszę ostrożnie stawiać stopy, żeby nie spaść z krawędzi świata w nicość. Muszę uderzać ręką w jakieś twarde drzwi, żeby przywołać się z powrotem do ciała.
Kochamy się, bo ona tak samo mi się nie podoba jak ja jej, i nie ma nierówności.
Lepiej się nie odzywać. Zamknąć buzię, stulić pysk, ani mru-mru. Całe to gadanie w telewizji o sztuce porozumiewania się i wyrażaniu uczuć to bujda. Nikogo tak naprawdę nie obchodzi, co masz do powiedzenia.
Tacy młodzi - powiedział
w końcu - a z tak wieloma toczą bój.
Dla ocalenia drogich sercu osób przed złem potrafiłabym dochować największej tajemnicy.
Poezja to choroba świata, gorączka rzeczywistości.
Dlaczego tak trudno nam słuchać,
gdy ludzie mówią o nas dobre rzeczy?
Jeśli dziś myślicie, że jestem trudna w kontaktach, cieszcie się, że nie znaliście mnie, kiedy byłam nastolatką.
