Jak wydobyć się z tego labiryntu cierpienia?

 Gwiazdy nigdy nie są na wyciągnięcie ręki.
Są nieskończenie odległe, to oznacza ból, który człowiek odczuwa, spoglądając na nie
w górę. To delikatne rwanie w głębi serca.

 Tkwiąca w tym wszystkim ironia wydała mi się przytłaczająco smutna.

 Ostatecznie żyjemy po
to, aby zapewniać rozrywkę
sąsiadom i sami ich wyśmiewać.

 Nawet najgorsze można wybaczyć. Niemożliwe może stać się możliwe. Najtrudniej jest wybaczyć samemu sobie.

 Złe rzeczy z czasem mijają.

 Przyjaźń polega czasem na powstrzymaniu druha w szaleństwie.

 Niech świat się dusi w swoich ściekach, na nic lepszego nie zasługuje.

 Dzień za dniem powoli mija. Coraz
dłuższa życia szyja. Wszystko wokół się
pierdoli, my w niewoli, my w niewoli.

 ... zawsze mamy dość siły, żeby znieść cudze nieszczęścia.

 Nie można kochać kobiety, nie szanując jej.