- Mrok hartuje ducha, chłopczyku: albo nauczysz się z nim ...

 Kto nie umie w potrzebie rozstać się
ze skarbem, jest jak niewolnik w pętach.

 Miłość czasem przychodzi bardzo szybko,
ale wcale nie jest przez to mniej prawdziwa.

 To może paradoksalnie brzmi, ale są dramaty, które kończą się happy endem.

 Ty nie potrzebujesz wcale mnie. Potrzebujesz kogoś, kto będzie Cię nieustannie głaskał słowami, kto otuli Cię puchową kołdrą i przykryje szklanym kloszem. A ja nie umiem nie ranić, ja wydrapuję oczy słowami, rozrywam duszę milczeniem i kocham, kocham tak mocno, że wszelkie szklane klosze przy mnie pękają.

 Pamiętaj, że kiedy wychodzisz z burzy, nie będziesz już tą samą osobą, która do niej weszła. O to chodzi w burzach.

 Życie nie oferuje wyjaśnień czy przeprosin. To my je wymyślamy.

 Dopóki trwa życie, dopóty jest nadzieja.

 Smutek wewnętrzny zamieniał się z wolna na jałowy cynizm i podłą gnuśność.

 O tym co się widzi, decyduje wnętrze tego, który patrzy.

 Nas. Magiczne połączenie, krótki,
sugestywny zaimek przypieczętowujący umowę.