Wspinamy się w góry, bo doliny są pełne cmentarzy.

 Ludzie mają skłonność do idealizowania przeszłości.

 Niezgodność krytyków miedzy sobą dowodzi zgodności artysty z sobą.

 Moje życie to ziemia wyschnięta od słońca i pragnienie morza.

 Bez poczucia oczywistości nie byłoby błędu.

 Zabobony, podobnie jak miłość, potrzebują czasu, by urosnąć.

 Ludziom najtrudniej jest radzić sobie z własnymi uczuciami.

 Związku nie da się skroić na
miarę: ludzie miewają wady. Miłość nie przychodzi, o tak - pielęgnowanie uczucia to czasem ciężka praca. To właśnie nasze niedoskonałości czynią nas wyjątkowymi.

 Bo ból był czymś wspaniałym, rozkosznym, pięknym, chociaż strasznym.

 - Ludzie przyzwyczajają się
do piękna. - Ja się do ciebie jeszcze nie przyzwyczaiłem.

 Nie umiem się modlić - powiedział Enders. - Zostaje mi tylko nadzieja.