Tkwiąca w tym wszystkim ironia wydała mi się przytłaczająco smutna.

 Wygląda na to, że tylko cierpiąc, potrafimy zobaczyć, co jest naprawdę ważne.

 To właśnie nadzieja jest naszym jedynym sprzymierzeńcem w
walce z plagami tego świata.

 (...) najprawdziwsze szczęście unosi się na powierzchni kryjącego się pod nim smutku.

 Sztuka rządzenia ludźmi jest umiejętnością mówienia kłamstw przy pomocy prawdy.

 Czasami nasze niedoskonałości sprawiają, że stajemy się wyjątkowi.

 Nadzieja nic nie kosztuje.

 Niech będzie, co będzie; czas
wszystko równo w swym unosi pędzie.

 Może właśnie przede wszystkim dlatego płakałam: bo przetrwałam.

 Jedźmy już z tym koksem.