Może moja miłość nie jest z tego świata.
Gdy sobie uprzytomnię, jak straszny, jak
trywialny, cyniczny, groźny jest ten świat,
zastanawiam się, czy można, czy warto
jeszcze na nim kochać. Chciałoby się
powiedzieć, czy wypada jeszcze na nim kochać.
Kruk na skrzydłach z rubinu niesiony, między światami brzmi umarłych muzyka, siły jeszcze nie poznał i nie zna też ceny. Moc
głowę unosi i krąg się zamyka.
Należy wszelkie sprawy osobiste zostawić za drzwiami. Ogarniać świat trzeba umysłem, nie sercem. Serce jest zawodne jak zawiłości losu, ma swoje uwarunkowania, sympatie i antypatie, wszystko więc rozstrzygać musi umysł.
Ale miłość musi być jednocześnie
pozbawiona egoizmu i egoistyczna.
Nie możesz kochać kogoś, bo czujesz, że
powinnaś. Sama chęć kochania nie wystarczy.
Wszystko jest prawdą ukrytą w zręcznych słowach.
Zło pozostaje. Zawsze. Możesz z nim walczyć, ale nigdy do końca go nie pokonasz.
Tu nie chodzi o to, jakie masz
zamiary, tylko o to, jak postępujesz.
Niech poczucie winy nauczy
cię, jak postąpić następnym razem.
Za blisko, żeby od siebie uciec, i za daleko, żeby się objąć...
Źródłem siły nie są możliwości fizyczne. Jest nią niezłomna wola.
Nie można być konsekwentnym wtedy, gdy konsekwencja doprowadza do absurdu.
