Samotność we dwoje bywa trudniejsza, niż przebudzenie w pustym łóżku.

 Jeśli chce panienka igrać z ogniem, musi wytrzymać gdy parzy.

 Kiedy mówimy o miłości, jesteśmy jak astronomowie, którzy z rękoma złożonymi na oczach starają się opisać gwiazdy, których światła nie zdołali jeszcze do nich dotrzeć.

 Kiedy dwoje ludzi ma być
razem, będą razem. Istnieje
coś takiego jak przeznaczenie.

 Nasze życie można też ująć jako niepotrzebny epizod zakłócający błogi spokój nicości.

 Albowiem tak do mnie mówi
sprawiedliwość: „Ludzie nie są równi".

 Potężni są już tacy. Czerpią swoją siłę ze słabości innych.

 Ludzie żyjący samotnie zżywają się z samotnością.

 Miłość to najgorsze, co się może
człowiekowi przytrafić. Człowiek chodzi
jak idiota i przestaje troszczyć się o siebie samego.

 Nie ma na świecie tak ciężkiego zadania jak miłość do bliźniego. Dlatego jest dla ludzi największym wyzwaniem. Trzeba przezwyciężyć wiele trudności, by dojrzeć do prawdziwej miłości.

 Kto abstrakcyjnie kocha całą
ludzkość, kocha prawie zawsze samego siebie.