Pragniemy stabilizacji, a marzymy o szaleństwie i życiu chwilą. Kiedy mamy jedno, tęsknimy za drugim. Gdy mamy to drugie, tęsknimy za pierwszym. Zawsze niespełnieni, zawsze rozdarci, zawsze nieszczęśliwi i potwornie marudni.
Niczego nie można się dowiedzieć,
obserwując, co ludzie do siebie piszą – język jest tam tylko po to, żeby ukryć myśli.
Na odrobinę szczęścia nigdy nie jest za wcześnie.
Naturalność jest także pozą, i to jedną z tych, jakie znam, jedną najbardziej irytującą.
Ci,którzy nie pamiętają przeszłości, skazani są na jej powtarzanie.
Czasami przyjęcie przeprosin jest dużo trudniejsze niż ich wypowiedzenie.
Czasem ktoś, kto zechce wysłuchać drugiej osoby, ma większą moc, niż czary.
Na tym świecie zawsze jest coś za coś.
Zawsze mi się wydawało, że wszystko jest kwestią czasu; że to, co wydaje się nieistotne, prędzej, czy później odsłania swój prawdziwy sens. Życie to nieustanna nauka, której nie możemy przerwać, myśląc, że już wszystko wiemy. Żadne momenty nie są bez znaczenia, wszystko ma swoją wagę i znaczenie.
Zrozumiałem wtedy, że być pisarzem nie znaczy tylko pisać. Znaczy też obserwować, słuchać, szukać. A potem znaleźć schronienie w chwilach ciszy i próbować zrozumieć, co się wydarzyło. A potem opisać to. W końcu dlatego jestem tutaj. Aby zrozumieć.
Ci, których najbardziej
kochamy, potrafią nas najbardziej zranić.
