(...) często człowiek sobie nie zdaje sprawy, co go najbardziej ...

 Rozbić jest łatwo, uświadamiam
sobie. Prawdziwą sztuką jest scalić.

 Kelner odszedł, powłócząc nogami i duszą.

 Nauczyli mnie, że nikt nie jest zbyt mały, żeby wpłynąć na rzeczywistość.

 Ból jest przemijający, a skutki rezygnacji pozostają na zawsze.

 Nie można żyć szczęśliwie na brudnopisie, trzeba wziąć czyste płótno i zacząć od nowa.

 Znów dziecko zaprogramowane przez rodziców.

 Powoli zbliżało się rozstanie, które
przeczuwałam każdą komórką mojego
ciała. I właściwie chciałam umrzeć,
żeby o tym nie myśleć.

 W ciągu tych nielicznych dni dałeś
mi prawdziwą wieczność i za to dziękuję.

 W kosmosie nikt nie usłyszy, że wrzeszczysz jak mała dziewczynka.

 Być może człowiek powinien oddać się właśnie temu, skoncentrować się na poszukiwaniu znaczeń, nie słów.