(...) często człowiek sobie nie zdaje sprawy, co go najbardziej ...

 Co jakiś czas, absolutnie mimowolnie, ktoś uczy nas czegoś o nas samych.

 Nawet w stuprocentowym ideale można znaleźć rysę.

 Była już taka zmęczona ludźmi
mówiącymi jej, co będzie dla niej dobre.

 Niektórzy ukrywają swoje prawdziwe oblicza... Czasem można poznać, że
noszą maski, ale nie zawsze. Nawet ludzie
o silnej intuicji mogą dać się nabrać.

 Kłamstwo nie miałoby sensu, gdyby prawda nie została uznana za niebezpieczną.

 Wczesny ranek. Wyruszyć o świcie.
Podróżować dookoła, wyprzedzając
słońce, ukraść mu cały dzień. Robić tak
bez końca i nie starzeć się ani o dzień.

 Zrozumiałem, że wtedy, gdy dąży się do najwyższych celów, jakie może sobie postawić człowiek, barykady stają się poręczami, każde niebezpieczeństwo staje się wyzwaniem, a nawet zło zaczyna nam służyć.

 Ludzie – o ile można ich tak nazywać – którzy otoczają nas od urodzenia, mają wpływ na nasze życie, na naszą śmiertelność. Tworzymy razem pewnego rodzaju społeczną tkankę, do której wszyscy należymy.

 Sztuka życia polega na tym, aby doświadczać radości z małych rzeczy. Zauważać detaily i nauczyć się cieszyć tym, co mamy, zamiast ciągle dążyć do posiadania więcej.

 Nic nie jest naprawdę piękne, jeśli się człowiek nauczy, że pięknie jest tylko we dwoje...