Powiedziała mi: Tak bardzo się boję... Zapytałem: Czego? A ona: Bo jestem tak bardzo szczęśliwa. Takie szczęście jest aż przerażające. Zapytałem ją, dlaczego tak uważa. Odpowiedziała: Bo takie szczęście przytrafia się tylko wtedy, gdy zaraz ma się coś utracić.
Stałam się samotną wyspą. Spustoszoną wojną ziemią, na której nic nie rośnie i gdzie horyzont jest nagi. Tak to ja.
Żaden człowiek nigdy nie pokocha tej osoby, którą powinien.
Był jak haust rześkiego powietrza po gwałtownej burzy, która przeszła nade mną, pozostawiając w sercu bolesne rany.
Im więcej ktoś wie, tym bardziej nie powiodło mu się w życiu.
Co człowiek myśli to jego sprawa. Ważne jest, co robi.
Kochać kogoś i być kochanym to najcenniejsza rzecz na świecie.
Najniebezpieczniejszą ze wszystkich słabości jest ufność.
(...) w życiu i tak nie da się wszystkiego osiągnąć, bo cóż by pozostało dla innych?
Nie należy być zbyt ufnym, bo to cecha niepraktyczna.
Dla was to awantura. Dla mnie to gra, stawką w której jest przetrwanie.
