Rozbić jest łatwo, uświadamiam
sobie. Prawdziwą sztuką jest scalić.
- I to Cię gnębi? Że twoim zdaniem za mało się znamy?
- Nie - odrzekła. - Gnębi mnie to, że nie mam pewności, czy kiedykolwiek się dobrze poznamy.
Ile może być krzyku w milczeniu?
Wiedza jest jak spirytus, tylko tęgiej głowie służy.
Nie potrafiłam zaufać żadnemu szczęściu, którego nie wypracowałam sobie własnymi rękoma.
Wszystko można stracić, poczynając od wstydu.
Jeśli ma się przyjaciół, a mimo to wszystko się traci, jest oczywiste, że przyjaciele ponoszą winę. Za to, co uczynili, względnie za to,
czego nie uczynili. Za to, że nie wiedzieli, co należy uczynić.
Łatwiej jest zburzyć niż zbudować.
Ale to jest nieprawda i groteska, jak cały obóz, jak cały świat.
Czy można umrzeć z tęsknoty i rozpaczy? Czy można rozpaść się na kawałki i nadal żyć?
