Jego umysł stał się pusty, jego marzenia zostały zmiecione przez ścianę czerni.
Litwo! Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie. Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie, kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.
Nie ma takiego gniewu, który by trwał wiecznie.
Odwieczna tęsknota za
wędrówką. Szarpie łańcuchem
przyzwyczajeń. I znów z zimowego
snu. Budzi się we krwi dziki zew.
Kto czyta, nie kłamie – przynajmniej w tym samym czasie (…).
Nie jestem ładna. Nie jestem piękna. Jestem promienna niczym słońce.
Życie jest zabawne, kiedy się
tylko przestać nad nim zastanawiać.
Dorośli już tacy są. Lubią wygłaszać mądre teorie, choć sami nie do końca je rozumieją.
Człowiek ma jednak niespożytą zdolność odradzania się na nowo.
Odrobina złudzeń na swój temat może być istotnym składnikiem przepisu na szczęście.
