Kiedy coś musi odejść z twojego życia, zaprząta ci to uwagę. Dopiero kiedy zajmujesz się tym, co jest, możesz pozwolić, aby przyszłość się dokonała. W przeciwnym razie będziesz nieustannie angażować swoją umysł w przeszłość, nieświadomy cennych skarbów rzutujących teraz, tuż pod twoim nosem.
Obojętność to paraliż duszy, przedwczesna śmierć.
Jeśli stoisz w labiryncie, gdzie nic nie widać, potrzebna ci dłoń której możesz zaufać.
Śmierć ma oczy błękitne i zimne,
a wysokość obelisku nie ma znaczenia, nie
mają też znaczenia napisy, jakie się na nim wykuje.
Masz makabryczną wyobraźnie, przeciwnie mam tylko makabryczne doświadcznia.
Tylko ludzie znają pojęcie pomyłki. Natura niczego takiego nie rozumie.
Zaufanie jest jedynym sposobem na odkrywanie tego, co przyniesie nam jutro.
Samotność tworzy dziwne labirynty.
Spaliśmy razem, ale nie ze sobą.
Czy jest ktoś, kto się nie kurczy, kiedy wspomina własną przeszłość?
