To nie było ani niebo, ani piekło, tylko jakiś popaprany czyściec.
Jakże bliski staje się człowiek człowiekowi, kiedy toną w tym samym morzu zła.
Nienawiść rani silniej tego, kto nienawidzi.
Odwraca się do mnie z uśmiechem. Jak
on się ładnie uśmiecha: prosto w moje serce.
Musisz dostrzec cuda, żeby się działy cuda.
Wszystko jest szachownicą nocy i dni, na której Los gra ludźmi niczym figurami.
Obojętność to paraliż duszy, przedwczesna śmierć.
Ale pękaj, serce moje,
Bo usta milczeć muszą.
Każdy jest kowalem swojego losu. Nie mogę liczyć na to, że uszczęśliwią mnie inni ludzie.
Żyjmy nadzieją, jak mówią prorocy.
Dzień w końcu staje po najdłuższej nocy.
