Każdy człowiek, w głębi duszy, jest równocześnie twardym, zawładniętym przez życie realistą i samotnym, tęskniącym za nieskończonością marzycielem.
Japoński pisarz Haruki Murakami wnika głęboko w ludzką psychikę w swoim cytacie o kontrastach charakterystycznych dla każdego człowieka.
To ci najzimniejsi najmocniej płoną wewnętrznie.
Znasz to uczucie, że jesteś w jakimś miejscu i pytasz sam siebie, co tu robisz? Ze mną jest tak cały czas, skręca mnie, żeby sobie pójść. Z każdego miejsca, w którym jestem,
do innego. To nie ma końca.
A wszystko może się zmienić wraz z ostatnim słowem.
Największym nieszczęściem kobiet stało się równouprawnienie. Biologia, niestety, nie poszła z postępem.
Kto zagląda w otchłań, może zapłacić za to cząstką swojego człowieczeństwa.
Kłamiesz już poprzez samo stawianie pytań, skoro znasz na nie odpowiedź.
Nie przepraszaj za płacz.
Bez takich uczuć jesteśmy tylko robotami.
Prawdziwe ja jesteś teraz, tu i teraz. I za każdym razem, kiedy jesteś w stanie zauważyć ten moment obecności, doświadczasz siebie nie jako kogoś, kto ma swoją historię i do kogo będą przychodzić myśli, ale jako błękietnoskórą przestrzeń świadomości – jesteś wolny od czasu.
Każdy wymysł jest wyznaniem, każde kłamstewko intymną konfesją.
Okropne uczucie kiedy się kłamie. Masz ochotę jednocześnie śmiać się i złościć.
