Nadchodzi porywisty wiatr, burza, nagle odłamki świata zaczynają latać. Wymyka się to spod kontroli, wszystko staje się chaosem, niewiele jest tak przerażającego jak mocnienie pandaemonium natury.
W końcu rany po ludziach, którzy odeszli, najszybciej goją się w osiedlowych barach.
Jeszcze zdążymy w dżungli ludzkości siebie odnaleźć, tęskność zawrotna przybliża nas. Zbiegną się wreszcie tory sieroce naszych dwóch planet, cudnie spokrewią się ciała nam.
Nienawiść łączy jeszcze mocniej od miłości.
Im więcej potu na ćwiczeniach, tym mniej krwi w boju.
Wszyscy są skompilowani, wszyscy są nieprzewidywalni.
Bóg najbardziej potrzebny jest wtedy, kiedy najdotkliwiej odczuwa się jego nieobecność.
Widzimy szczęśliwych ludzi, których nie my uszczęśliwiamy, i to jest nieznośne!
To ty. To ty jesteś piękna. Taka piękna, że to mnie rani.
Rozkosz nie uznaje żadnych kajdan;
jest największa, gdy zrywa je wszystkie.
