Bardzo przykro jest spojrzeć
nagle cudzymi oczami na to, do
czego już zdążyliśmy się przystosować.
Rozbić jest łatwo, uświadamiam
sobie. Prawdziwą sztuką jest scalić.
Za każdym razem, gdy Eliana dotykała piórem strony, szukała swojej tożsamości.
Wyśpię się po śmierci.
Co dzisiaj zrobiłaś? Dla siebie, dla świata?
- Chciałam wiele.
- Ale co zrobiłaś?
- Chyba nic.
Może dałaś coś drugiemu człowiekowi? Szansę, nadzieję, uśmiech? Cokolwiek?
- Pragnęłam przytulić się do pewnego mężczyzny. Popatrzeć w oczy. Siedząc na tarasie, rozmawialibyśmy do białego rana.
- Nie przyszedł? Czy może Tobie brakło odwagi? Czasu?
Co poszło nie tak?
- Nie przyszedł.
- Drań!
- Ależ skądże. Nie wiedział że czekam. Że żyję dla niego.
W każdym, nawet najbardziej cynicznym
człowieku jest chęć przeżycia czegoś czystego i
wzniosłego. Wielkiej miłości pełnej wielkich słów.
Filozofował, życie pójdzie tak, jak szło zawsze, to znaczy kiepsko.
Mężczyźnie łatwiej pójść z kobietą to łóżka niż na spacer czy kolację...
Ścieżki wiedzy prowadzą przez cierpienie.
Człowiek bardzo potrzebuje
kogoś, kto go bardzo potrzebuje.
