Człowiekiem gardząc, sami tym sposobem się poniżacie...
Jest dosyć cierpienia w jednej uliczce Londynu by wykazać, że Bóg nie kocha człowieka.
Nie potrafi tak naprawdę nikogo kochać. Tacy ludzie jak on w końcu zostają sami, bez względu na to, jak bardzo byli kochani przez innych.
Sprawiasz wrażenie ducha,
który próbuje wywoływać żywych.
Jeśli stoisz w labiryncie, gdzie nic nie widać, potrzebna ci dłoń której możesz zaufać.
Widok piękna jest zawsze bolesnym przeżyciem.
Często próbuję pozbierać
porozrzucane fragmenty piękna,
które wtedy widziałem. Przedzieram
się przez mój zbiór ludzkich historii.
Ale to jest nieprawda i groteska, jak cały obóz, jak cały świat.
I małym kreaturom udają się wielkie kreacje.
Żeby nie wiem jak człowiek był twardy,
to z każdego uczucia coś w nim zostaje.
