Miłość i logika są jak słońce i księżyc. Kiedy jedno wschodzi drugie zachodzi.
Każda dusza, na ile to możliwe, powinna być szczęśliwa w samotności, zanim pochłonie ją miłość, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy druga strona odejdzie. To był największy paradoks - dusze potrzebowały siebie nawzajem, ale jednocześnie ważne było, by siebie nie potrzebowały.
Lepiej być w kajdanach z ukochanymi
ludźmi, niż cieszyć się wolnością w samotności.
Życie w samotności to według mnie najgorsze, co może spotkać człowieka. Mimo tych wszystkich kryzysów, cichych dni, nieustannego dostosowywania się, lęku przed rozłąką, życia pełnego zmartwień i udręki, nie wiem,
czy życie byłoby dla mnie coś warte.
Jedyne czego można się nauczyć z historii, jest to, że niczego nas ona nie nauczy - ale za to na tysiącach stron.
Faktem jest, że można tygodniami z kimś przebywać i w ogóle go nie widzieć.
Czasami stary świat
musi się nam zawalić,
byśmy mogli budować nowy.
Ciało nadal było słabe i sponiewierane , ale mrok w duszy trochę mniej gęsty.
To, że czasem potrzebujemy
pomocy, nie znaczy, z jesteśmy słabi.
Nie mówiłbym tyle o sobie,
gdybym kogoś innego znał równie dobrze.
