Nie słychać, jak ludzie myślą o sobie. Jak w myślach ratują ukochanych. Jak przychylają im nieba, sobie skąpiąc powietrza.
Nie poświęca się życia dla symboli.
Ale taki już jest człowiek: ceni naprawdę tylko to, czego nie ma.
Czas jest jak rzeka, która zmywa to, co powierzchowne, lekkie, płytkie; pozostawia tylko to, co prawdziwe, co głębokie, co cenne.
To, że czasem potrzebujemy
pomocy, nie znaczy, z jesteśmy słabi.
Wszyscy jesteśmy szaleńcami, którzy mieli swoje chwile jasności. Wszyscy ci, którzy myślimy, że jesteśmy przez chwilę normalni, jesteśmy szaleni.
Właśnie to, że mówię
głupstwa, czyni mnie człowiekiem.
Kochanie, ludzie to gorsza trucizna aniżeli alkohol i tytoń.
Niektórym filmom dobrze by zrobiło, gdyby mniej w nich było do oglądania.
Powietrze tu dookoła ma w sobie coś pradawnego.
