(...) bez litości posyłając na dno pozbawione balastu wiedzy młode łódeczki rozumu.
Miała blond włosy i usmiech, który zdawał się nigdy nie znikać.
To było obrzydliwsze niż najokropniejszy koszmar, a my byliśmy w samym jego środku.
Dlaczego tak bardzo boimy się w otwarty sposób mówić o uczuciach? Nie zdradzamy, co nas boli. Nawet przed tymi, których kochamy. A przecież chyba zależy nam na sobie? Zapominamy, że słowa nie służą tylko temu, by ranić. Są po to, by nas jeszcze bardziej do siebie zbliżać. By pomóc rozwiązać konflikty i nieporozumienia. Często zasypiamy przytuleni do niedopowiedzeń. Nie dbamy o to, by rozplątać negatywne emocje. Brak czasu, brak ochoty, brak zrozumienia. Czy to ma sens? Żadnego.
Zaakceptuj to, ogarnij to, pokochaj. Ponieważ jesteś zajebiście niesamowita.
Lubimy towarzystwo, ale nie możemy znieść
ludzi cały czas koło siebie. Więc gdzieś się gubimy, potem wracamy i znów znikamy w diabły.
Nauczyłam się mówić "nie" przez szacunek dla ważniejszego "tak" w moim życiu.
Życie przeważnie jest smutne. A zaraz potem się umiera.
Nie można pozwolić, żeby cudze przekonania i wyobrażenia kierowały naszym życiem. Kłócą się z naszymi. W kwestii własnego szczęścia trzeba być egoistą.
W miarę posuwania się po osi czasu, szansa przeżycia spada w końcu do zera dla każdego.
