Wszystko w tym życiu można przebaczyć. Poza prawdą.

 Jeżeli sami nie nadamy rzeczom jakiegoś charakteru, utoniemy w tej nijakości.

 Na dworze bambus przesiewa wiatr z odwiecznym, smutnym szumem.

 Nie jestem bardziej samotny niż strumyk przy młynie, chorągiewka na dachu, niż gwiazda północna, południowy wiatr, kwietniowy deszcz, styczniowa odwilż, pierwszy pająk w nowym domu... Nie jestem bardziej samotny niż ten głupiec śmiejący się nad stawem.

 Ta miłość jest tak intensywna, że w ogniu, który pali się we mnie, wszystko, co mam, może zostać spalone.

 Świat niepotrzebnie się starzeje, bo nie wyciąga wniosków z upływu czasu i nie staje się przez to mądrzejszy.

 Nikt chyba nie miałby przyjaciół, gdyby słyszał, co mówią oni za jego plecami.

 Stworzyć niezbity fakt z pajęczyny domysłów.

 Lepiej przetoczyć kamień, niż go przeklinać.

 No cóż...doszedłem do wniosku, że skoro i tak skończę w piekle, to mogę po drodze zaszaleć

 Powiedz mi, jakie masz maski, a powiem ci, jaką masz twarz.