[…] poznałem już emocje i poznałem nudę. Nuda była lepsza.

 Jeśli możesz czemuś nadać nazwę, przestaje być takie straszne... Ludzie boją się tego, czego nie znają.

 Albowiem mężczyzna i kobieta są jak kwiaty w dolinie, które kwitną dziś, by jutro spłonąć w ogniu czasu. Człowiecze życie jest jak pora roku. Przychodzi i odchodzi.

 Właściwie nigdy nie miałem przyjaciół, a przynajmniej bliskich. Pewnie dlatego tyle czytam. Książki były moim najlepszym towarzystwem.

 Potrafię uwierzyć w to, że umrę, ale, cholera jasna, nie w to, że się zestarzeję.

 Kiedy już zapewnimy sobie podstawowe potrzeby, schronienie i pokarm, resztę życia spędzamy szukając miłości.

 Życie... każda jego sekunda... to wszystko, co mamy.

 Ludzie sukcesu myślą: tworzę swoje życie, ludzie przeciętni myślą: życie mi się przydarza.

 Nieobecność może stać się dręczącą obecnością, jak uszkodzony nerw.

 Smutne zapatrywanie [...]. Z kłamstwa robi się istotę porządku świata.

 Utracone marzenie, o tym co mogło być.