W literaturze mamy bardzo dużo seksu i niewiele dzieci. W ...

 Biegnę, kiedy wstaje świt. Biegnę brzegiem morza, boso.
Biegnę w pulsie mojej krwi. Biegnę z wiatrem mego losu.
Biegnę lekko i bez planu. Biegnę długo, biegnę chciwie.
Biegnę w rytmie oceanu. Biegnę wdzięczny i szczęśliwy.
Szczęśliwy, bo słyszę głos. Głos wiatru, piasku i fal.
On uspokaja mnie, że właśnie tak miało być.
I mam nie pytać już. Bo tylko tak mogło być.
Tylko tak.

 Zawsze gdy myślisz, że sięgnęłaś dna, ktoś poda ci łopatę.

 Tak to już jest z marzeniami. Życie podcina im skrzydła.

 Tylko nudni ludzie się nudzą.

 Alkohol wchodzący w człowieka jest jak tygrys wchodzący do lasu.

 Z opresji ratuję tylko damy, faceci muszą sami sobie radzić.

 Nie widzę nic złego w robieniu sobie nadziei.

 Szczęście jest jak ocean: przypływy i odpływy, wieczna zmienność losu.

 Iskry uniosły w górę ich prawdy i kłamstwa.

 Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci - zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc.