Lata, te każdemu z nas wystawiają rachunek.

 Tak już chyba jest ze wszystkim w życiu, że wydaje się prawdziwe tylko dopóki trwa, a potem masz wątpliwości, czy działo się na prawdę. Szczególnie, jeśli byłeś pijany kiedy to się działo.

 Musicie przyznać jedno z dwojga, albo że w piersiach macie nadzwyczaj złe serca, albo że macie nadzwyczaj źle w głowie.

 Dialog bowiem zawsze łączy, nawet jeżeli walka na słowa jest zażarta.

 Człowiek naraża się na łzy,
gdy raz pozwoli się oswoić.

 I nagle okropne objawienie, które wszystko rozwala, ale jestem go absolutnie pewna i po którym już nic nie będzie takie samo: jeżeli bogaci nie są szczęśliwi, to dlatego, że szczęście nie istnieje.

 Nie chcę żyć w swoich dziełach, chcę żyć w swoim apartamencie.

 Nadal masz rodzinę.

 Umierałem. Jak wszyscy inni żyjący na tym świecie.

 Po co żyjesz na tym świecie, jeżeli nic ci z tego świata nie smakuje?

 Zróbcie coś dla mnie - nigdy się nie zmieniajcie.